Time to go home again!
23 december 2016 - Langweer, Nederland
Vanuit Trang An namen we de trein naar Hanoi. Hier nam ik een soort van afscheid van Jane en plande ik mijn laatste dagen Vietnam overvol. In Hanoi zelf heb ik nog een stadswandeling gedaan die door lokale studenten gratis werd georganiseerd in ruil voor wat Engels. Gelijk daarna stapte ik in de nachtbus naar Sapa waar ik om 6 uur ’s ochtends als een ijspegeltje aankwam. Sapa ligt helemaal in het hoge noorden bij de grens van China en staat bekend om zijn rijstvelden. Ik heb hier een 2 daagse trekking gedaan. De hike was oke, maar dat is alles vergeleken met mijn Laos hiking trauma. Al moet ik zeggen dat ik nu wel echt meer van de mooie omgeving heb kunnen genieten. Na de eerste 15km sliepen we bij de zus van onze gids thuis. Daar werden we goed verzorgd en kregen we zelfs een voetmassage. De volgende dag na het ontbijt kregen we nog eens 17km voor de kiezen. Onwijs mooi maar ook een eye-opener. Iedereen loopt hier nog in traditionele kleding rond en ook kwamen we langs afgelegen huizen waar kleine kindjes zonder een broek en schoenen buitenspelen. June, onze gids vertelde dat beide ouders de hele dag weg zijn om te werken en dat hun 5 jarige dochter op haar 2 broertjes van ongeveer een paar maanden en 1.5 moest passen.
Na weer een kort nachtje in Hanoi vertrok ik vroeg naar Halong Bay. Samen met nog 5 anderen werden we van het koren gescheiden en belanden wij, in plaats van de party boot, op de Titanic look a like. Met ligbedden op het dek en een regendouche. De eerste dag en nacht brachten we door op de boot in het UNESCO gebied van Halong Bay. De tweede nacht gingen we naar iets van een privé eiland wat meer op een bouwval leek. Maar, goed gezelschap is het halve werk en ook de puppy’s maakten een hoop goed.
Terug voor m’n laatste uurtjes Hanoi om vervolgens om 6 uur ’s morgens het vliegtuig via Bangkok naar zuid Thailand te pakken voor mijn laatste twee weken echt vakantie. Althans dat dacht ik want toen ik ziek, zwak en misselijk aankwam in Krabi waren de weersvoorspellingen ook nog een ruk. Tot aan overstromingen en noodtoestand aan toe. Ellende.
Een dagje bed kan wonderen doen en wonderbaarlijk genoeg ook voor het weer. Op naar Koh Jum, een van de minst bekende eilanden van Thailand en daarom lekker rustig! De weg er naar toe was dan ook alles behalve toeristisch. Zo werden we gebracht met een overbeladen longtail boat in plaats van een ferry en zaten we letterlijk tussen de kippenpootjes die uit plastic zakjes staken. Op Koh Jum heb ik samen met een Engels meisje 3 dagen lang op het strand (ons privé strand van een paar km) liggen bakken. Geen druppel regen gezien. Onze wegen (stranden) scheiden weer en ik ging door naar Koh Lanta. Hier heb ik met mezelf een scooter gehuurd en ben ik over het eiland heen geraced. Alweer prachtig weer.
Op Koh Phi Phi werd ik weer herenigd met Hendrien. Samen hebben we een boottour gedaan (lees sardientjes in een blikje uh bootje) naar zo’n 8 verschillende plekken rond Phi Phi. Waaronder Maya Bay waar de film The Beach is opgenomen. Helaas bevond Leo zich niet tussen de honderden toeristen op het strand maar nog steeds was het adembenemend mooi. Na 2 nachten namen we weer de boot, bus, boot naar de andere kant van Thailand, Koh Phangan. Hier kwam ons derde wiel Jane erbij en was het Vietnam clubje compleet voor de welbekende en beruchte fullmoon party. Overdag ga je foute kleding inkopen doen, dan klieder je elkaar vol met glow in de dark verf om vervolgens met je emmertje vol alcohol je te vergapen tussen alle taferelen en zo’n 30.000 feestende mensen op het strand. Een erg geslaagde avond, al zeg ik het zelf!
De laatste bestemming is Koh Tao. Alweer zo’n mooi Thais eiland waarop je je dagen kunt vermaken, mits het goed weer is. Helaas voor ons klopten de weersvoorspellingen hier wel. Daarom hebben we naar een goed alternatief gezocht, een lesje Muay Thai boksen. In het begin om bang van te worden met ook nog eens een mega taalbarrière. Maar wanneer we eenmaal door hadden wanneer we onze leraar wel en niet mochten slaan en schoppen was het best leuk! Enige minpunt was de spierpijn. Gelukkig kregen we nog wel één mooie zonnige dag waarop we gelijk een boottocht rond het eiland gingen doen om er zo nog het meeste uit te halen.
De volgende dag was het tijd om voor de tweede keer afscheid te nemen van Jane en Hendrien. Ik nam de ferry richting het vaste land. Waarop ze gelijk plastic zakjes uitdeelden en iedereen ze dapper aannam, zegt genoeg over de staat van het weer.
Terug in Bangkok waar het allemaal begon 3 maanden geleden. Hier heb ik mezelf getrakteerd op een luxe hotelovernachting met rooftop zwembad en een uitgebreid ontbijtbuffet. Om me in alle rust voor te bereiden op m’n vlucht naar huis. Waarin iedereen in de waan is dat ik de 23ste van Dusseldorf airport moet worden gehaald maar waarbij ik werkelijk de 22ste al thuis op de stoep sta voor moeders 60ste verjaardag. Supriseee
Na weer een kort nachtje in Hanoi vertrok ik vroeg naar Halong Bay. Samen met nog 5 anderen werden we van het koren gescheiden en belanden wij, in plaats van de party boot, op de Titanic look a like. Met ligbedden op het dek en een regendouche. De eerste dag en nacht brachten we door op de boot in het UNESCO gebied van Halong Bay. De tweede nacht gingen we naar iets van een privé eiland wat meer op een bouwval leek. Maar, goed gezelschap is het halve werk en ook de puppy’s maakten een hoop goed.
Terug voor m’n laatste uurtjes Hanoi om vervolgens om 6 uur ’s morgens het vliegtuig via Bangkok naar zuid Thailand te pakken voor mijn laatste twee weken echt vakantie. Althans dat dacht ik want toen ik ziek, zwak en misselijk aankwam in Krabi waren de weersvoorspellingen ook nog een ruk. Tot aan overstromingen en noodtoestand aan toe. Ellende.
Een dagje bed kan wonderen doen en wonderbaarlijk genoeg ook voor het weer. Op naar Koh Jum, een van de minst bekende eilanden van Thailand en daarom lekker rustig! De weg er naar toe was dan ook alles behalve toeristisch. Zo werden we gebracht met een overbeladen longtail boat in plaats van een ferry en zaten we letterlijk tussen de kippenpootjes die uit plastic zakjes staken. Op Koh Jum heb ik samen met een Engels meisje 3 dagen lang op het strand (ons privé strand van een paar km) liggen bakken. Geen druppel regen gezien. Onze wegen (stranden) scheiden weer en ik ging door naar Koh Lanta. Hier heb ik met mezelf een scooter gehuurd en ben ik over het eiland heen geraced. Alweer prachtig weer.
Op Koh Phi Phi werd ik weer herenigd met Hendrien. Samen hebben we een boottour gedaan (lees sardientjes in een blikje uh bootje) naar zo’n 8 verschillende plekken rond Phi Phi. Waaronder Maya Bay waar de film The Beach is opgenomen. Helaas bevond Leo zich niet tussen de honderden toeristen op het strand maar nog steeds was het adembenemend mooi. Na 2 nachten namen we weer de boot, bus, boot naar de andere kant van Thailand, Koh Phangan. Hier kwam ons derde wiel Jane erbij en was het Vietnam clubje compleet voor de welbekende en beruchte fullmoon party. Overdag ga je foute kleding inkopen doen, dan klieder je elkaar vol met glow in de dark verf om vervolgens met je emmertje vol alcohol je te vergapen tussen alle taferelen en zo’n 30.000 feestende mensen op het strand. Een erg geslaagde avond, al zeg ik het zelf!
De laatste bestemming is Koh Tao. Alweer zo’n mooi Thais eiland waarop je je dagen kunt vermaken, mits het goed weer is. Helaas voor ons klopten de weersvoorspellingen hier wel. Daarom hebben we naar een goed alternatief gezocht, een lesje Muay Thai boksen. In het begin om bang van te worden met ook nog eens een mega taalbarrière. Maar wanneer we eenmaal door hadden wanneer we onze leraar wel en niet mochten slaan en schoppen was het best leuk! Enige minpunt was de spierpijn. Gelukkig kregen we nog wel één mooie zonnige dag waarop we gelijk een boottocht rond het eiland gingen doen om er zo nog het meeste uit te halen.
De volgende dag was het tijd om voor de tweede keer afscheid te nemen van Jane en Hendrien. Ik nam de ferry richting het vaste land. Waarop ze gelijk plastic zakjes uitdeelden en iedereen ze dapper aannam, zegt genoeg over de staat van het weer.
Terug in Bangkok waar het allemaal begon 3 maanden geleden. Hier heb ik mezelf getrakteerd op een luxe hotelovernachting met rooftop zwembad en een uitgebreid ontbijtbuffet. Om me in alle rust voor te bereiden op m’n vlucht naar huis. Waarin iedereen in de waan is dat ik de 23ste van Dusseldorf airport moet worden gehaald maar waarbij ik werkelijk de 22ste al thuis op de stoep sta voor moeders 60ste verjaardag. Supriseee
