Vietnam!

Ho Chi Minh is een grote, drukke chaotische, warme stad. Er rijden zo ontzettend veel brommers, het is bijna niet voor te stellen! Er zijn geen verkeersregels en een zebrapad hebben ze voor de sier. Het is al een wonder als je levend de overkant van de straat haalt, waarna ze je vervolgens gewoon op de stoep aanrijden. Vanuit hier ben ik bij de Chi Chu oorlogstunnels geweest. Erg interessant en claustrofobisch! Ook het nationale museum van de Vietnamese oorlog was de moeite waard. Al ging klokslag 12 uur alle elektriciteit ineens uit met de mededeling dat ze nu anderhalf uur moesten rusten en we later weer terug konden komen.

Na het afscheid van mijn Cambodja travel buddy’s Andrew en Laura ging ik zelf verder naar de badplaats Mui Ne. Hier zat ik “noodgedwongen” en met een gelukje in een hotelkamer met eigen badkamer (heel vervelend) omdat het hostel vol zat en ik geen reservering had gemaakt. In Mui Ne kun je vanaf grote zandduinen de zonsopgang bekijken. Waarna ik besloten heb dat dit de laatste betaalde zonsopgang ooit gaat worden. De tour was weer een en al afzetterij en te toeristisch.
Na nog een dag relaxen en zonnen in Mui Ne ging ik met de bus naar Dalat. Een stadje bovenin de bergen met veel Franse invloeden en grote huizen. Hier heb ik een nieuwe Duitse buddy van straat geplukt en samen gingen we de volgende dag canyoning doen! Helaas kwam het met bakken uit de lucht vallen toen ik de gordijnen opensloeg. Dat ben ik natuurlijk niet meer gewend en ook de kou deed me even denken dat ik in het verkeerde land was terecht gekomen. Doordat het de hele dag regende was het extra moeilijk (spannend/gevaarlijk) tijdens het canyoning op sokken! Alles was super glad en dat maakte het abseilen op de droge stukken al moeilijk. Laat staan in en van een 15 meter hoge waterval! Verder gingen we nog ziplinen en van hoge rotsen afspringen in het water (#yolo#noregrets), wat voor mij nogal een overwinning was. 
Jane had het grandioze idee om naar Hoi An te vliegen in plaats van 17 uren met de nachtbus. Voor 25 euro meer waren we er in 16 uren minder. Prima te doen.

Hoi An is een van de leukste stadjes tot nu toe. Hier is alles tijdens de oorlog nog intact gebleven en lichten ’s avonds duizenden lampions de straten op. Erg romantisch! Helaas hadden we de eerste avond nogal een aanvaring met een van de locals. We hadden de scooter van een Nederlands meisje die met ons mee was geparkeerd op een “bewaakte” parkeerplaats. Toen we wilden betalen vroeg hij om ons ticket. Deze hadden we echter nooit gekregen en wij wilden gewoon de 5000 dong betalen en naar huis. Hij wou het geld niet aannemen en bleef maar op dat ticket hameren. We hebben zelfs 50.000 dong geboden maar nog steeds wou hij niets aannemen. Toen we probeerden weg te rijden kwam hij ons achterna en blokkeerde de weg. Hij wou een ketting door het wiel doen en dreigde de politie te bellen. De politie hier is zo corrupt als het kan dus dat zou niet in ons voordeel werken. Nog een nadeel was dat de half ontblote man slecht Engels sprak. Uiteindelijk hebben we er 1.5 uur gestaan en hadden er zich meerdere mensen om ons heen verzameld om voor ons te vertalen en te bemiddelen. De man dacht dat wij de scooter wilden stelen en maakte daarom allemaal foto’s van ons en de scooter. Ook wou hij ons paspoort zien en weten waar ons hostel was. Dit hebben we allemaal niet gedaan en uiteindelijk liet hij ons gaan maar wel met 1000 foto’s op zijn telefoon. De volgende dag zijn we nog terug geweest en hebben we hem een foto van het scootercertificaat laten zien, waarna hij ons nog heel vriendelijk een hand gaf en zich verontschuldigde. Eind goed al goed. Al sloeg hij wel een beetje door in het “Je werk goed doen”.
De overige 6 dagen (oeps) hebben Hendrien, Jane en ik als een vakantie doorgebracht in Hoi An. We gingen bakken op het strand, kokosnoten drinken, elke avond lekker uit eten en slenteren door de verlichte oude straten met een schepijsje. Ook hebben we ons laten gaan in een van de vele tailorshops waar ze kleding op maat voor je maken! Een erg grappig proces om mee te maken. Achterop de scooter naar verschillende stoffenwinkels, een model uitkiezen, veranderen wat jij maar wil en dan wordt het uiteindelijk (binnen 12 uur) voor je gemaakt en indien nodig weer aangepast als het je niet bevalt!

Na samen nog bij de Marbelles Mountains te zijn geweest namen we afscheid van Hendrien en reden we op ons gehuurde scooter via de bekende Hai Van Pass naar Hue. “Een van de beste kustwegen ter wereld” volgens Top Gear. Al denk ik dat ze dan nog nooit in Australië zijn geweest maar al met al was het erg mooi. Nog een bijzondere (creeeeepy) plek die dag was het verlaten waterpretpark Ho Thuy Tien. Niemand weet en verteld je over deze plek alleen backpackers onder elkaar vertellen het door. Er was dan ook geen kip te vinden en het was de perfecte locatie voor een horrorfilm. Toen we in het donker eindelijk bij ons guesthouse aankwamen, moesten we gelijk aanschuiven aan tafel want het avond eten was al klaar! Een warm ontvangst!
In Hue was weinig te beleven dus namen we al snel de bus naar Phong Nha, waar het helaas door de regen ook 2 dagen binnen zitten werd. Gelukkig zaten we in een homestay met de meest vriendelijke mensen tot nu toe! Ze waren zo open en gastvrij. ’s Avonds zaten we met het hele gezin op de grond te eten en de volgende ochtend na het ontbijt blèrden we vrolijk met z’n alle Jingle Bells door de microfoon tijdens een karaoke sessie! 

Nadat de nachtbus om 3 uur ’s nachts aankwam in Nimh Binh hebben we eerst een half uur staan blauwbekken langs de kant van de weg. Ons hostel zou een pick-up regelen maar dat liep iets anders dan gepland. Toen we zelf bij het hostel aankwamen waren er geen bedden vrij maar mochten we eventueel wel in de hangmatten buiten liggen. Erg fijn zou je denken. Maar niet als het rond de 10 graden (kouder had ook gekund) is en je alleen maar een dun fleece dekentje krijgt. Om het slapeloze verhaal nog wat leuker te maken; we kwamen erachter dat er maar 1 bed vrij was in plaats van 2. Nadat ik meerdere keren in een nachtbus met compleet vreemde oude mensen een bed heb moeten delen, had ik een paar uur met Jane ook nog wel kunnen hebben. Maar zo dacht de eigenaar er klaarblijkelijk niet over. Gelukkig hadden wij een strak blauwe lucht (maar nog steeds koud!) tijdens onze Trang An boottocht. Echt een prachtige omgeving! Al hadden we wel wat moeite om onze ogen open te houden..